VirtualBox – rodzaje dysków wirtualnych

Wirtualny dysk twardy jest rodzaj pamięci masowej dla maszyny wirtualnej, widziany w niej jako fizyczny dysk HDD. Wirtualny dysk istnieje formie pliku, z którego korzysta wirtualizator (hipernadzorca). 

Podczas tworzenia nowej maszyny wirtualnej w jednym z kroków  wybieramy rodzaj wirtualnego  dysku twardego.  Domyślnie zaznaczony jest VDI i to jest bardzo dobry wybór, choć z pozostałymi VHD i VMDK nasz VirtualBox też będzie dobrze pracować. Zatem powstaje pytanie: czym się różnią te formaty i kiedy jaki okazuje się lepszy? Przyjrzyjmy się więc bliżej formatom wirtualnych dysków twardych w wirtualboksie.

• VDI (VirtualBox Disk Image) – jest to natywny, ulubiony format dysku dla oprogramowania VirtualBox.
• VHD (Virtual HardDisk) – format dysku rozwijany przez Microsoft, natywny dla oprogramowania wirtualizacyjnego VirtualPC, Hyper-V. 
• VMDK (Virtual Machine Disk) – ten rodzaj dysku charakterystyczny jest dla oprogramowania wirtualizacyjnego VMWare. 

Maksymalny rozmiar wirtualnego dysku twardego to 2TB. 

Można jeszcze wspomnieć o trzech kolejnych formatach dysków ukrytych w trybie eksperta. Jest to format HDD dla oprogramowania Parallels i QCOW, QED dla oprogramowania QEMU. Te formaty, choć dodane to nie są zalecane do budowania nowych maszyn dla  wirtulaboxa, poniewaz ich obsługa jest ograniczona bądź wsparcie nie rozwijane z roznych wzgledow, w tym licencyjnych. 

Odpowiadając na pytanie który rodzaj dysku wybrać. Wszystko zależy od tego czy maszyny będą w przyszłości przenoszone pod kontrolę innych wirtualizatorów.
Jeśli nie, to wybierz VDI i wszystko będzie działać jak najlepiej. A jeśli tak, to wybierz ten format który jest charakterystyczny dla innego wirtualizatora. Wynika to z tego że Virtualbox akceptuje kilka różnych formatów natomiast inne mogą przyjmować tylko swoje. 

Będąc jeszcze w temacie dysków, jeszcze możesz zastanawiać się czy wybrać rozmiar stały czy  dynamicznie przydzielany. 

• Stały (Fixed size)- jeśli wybierzesz rozmiar dysku,na przykład 10GB, to wtedy od razu tworzony jest plik takiej wielkości dla wirtualizatora, nawet jeśli w środku wirtualnej maszyny masz tylko 1GB danych.
• Dynamicznie przydzielany (Dynamically allocated) – tu wybraniu rozmiaru 10GB wirtualnego dysku tworzony jest niewielki plik, wielkości przybliżonej faktycznej ilości danych w maszynie wirtualnej. Automatycznie zwiększany jest w miarę przybywania danych w maszynie wirtualnej, aż do granicy zadeklarowanej wielkości dysku (tu przykładowe 10GB). Co ważne, plik dysku nie jest automatycznie zmniejszany gdy dane w wirtualnej maszynie są usuwane. Choć i na to istnieją sposoby.

Na pierwszy rzut oka dysk dynamiczny wydaje się najlepszym rozwiązaniem bo przecież nie jest tworzony od razu wielki plik dysku zajmuje niepotrzebnie miejsce. To prawda. Jednak dysk dynamiczny jest minimalnie wolniejszy, komputer musi wykonać dodatkowa pracę zwiększania pliku dysku wraz z ich przypływem w wirtualce. 
Zwykle sugeruję, aby dynamiczny dysk wykorzystywać w maszynach budowlanych dla celów szkoleniowych i testowych. Natomiast dysk stały dla celów produkcyjnych, gdy wydajność ma najwyższy priorytet.

A jeśli chcesz mi pomóc w budowaniu tego cyklu – odpowiedz na jedno pytanie. Z góry dzięki 🙂

Jeśli interesujesz się tematem Virtualboxa to zapraszam Cię do kursu Virtualbox w praktyce – tam poznasz szczegółowo wszystkie najważniejsze zagadnienia programu.
Natomiast jeśli chcesz zautomatyzować swoje maszyny wirtualne to kurs Vagrant w praktyce jest właśnie dla Ciebie.